Jak podaje GUS[1], na koniec 2020 r. liczba osób w wieku 60 lat i więcej wzrosła o 1% w stosunku do stanu z końca 2019 r. Według prognoz, w 2050 r. osoby powyżej 60 roku życia będą stanowiły około 40% ogółu ludności Polski. W obliczu starzejących się społeczeństw solidarność międzypokoleniowa nabiera coraz większego znaczenia.

W 2011 r. Unia Europejska ustanowiła 29 kwietnia Europejskim Dniem Solidarności Międzypokoleniowej. Przez solidarność międzypokoleniową rozumie się spójność społeczną między pokoleniami[2]. Realizacja solidarności międzypokoleniowej dokonuje się na dwóch poziomach: mikro (na poziomie indywidualnym, lokalnym i obejmuje m.in. chęć niesienia pomocy innym osobom) oraz makro (na poziomie krajowym lub międzynarodowym i może obejmować m.in. rozwiązania legislacyjne, respektujące prawa człowieka, inkluzywne dla wszystkich).

Rozpatrując relacje międzypokoleniowe na poziomie indywidualnym, należy zauważyć ich szczególne znaczenie w kontekście oceny jakości życia[3]. Z biegiem życia możliwość ograniczania kontaktów do wewnątrzpokoleniowych zmniejsza się i niezbędne staje się wchodzenie w relacje z przedstawicielami pokoleń młodszych (międzypokoleniowo). Pomimo licznych różnic dotyczących poglądów, języka, postrzegania świata czy doświadczeń, nie unikniemy kontaktów międzypokoleniowych, a te, mogą przynieść korzyści dla obu stron.

Wrażliwość, szacunek, otwartość, empatia, cierpliwość, to tylko niektóre z cech i postaw, które powinniśmy posiadać, aby dbać o siebie wzajemnie, niezależnie od wieku. Najważniejsze wydaje się jednak zauważenie osób w wieku senioralnym w naszym otoczeniu oraz wykazanie zainteresowania i oferowania pomocy, zgodnie ze swoimi możliwościami. Wszak każdego dnia wszyscy stajemy się coraz starsi…

Oprac.: Wydział Pomorskiego Obserwatorium Rynku Pracy, WUP w Gdańsku